De primatu romani pontificis ejusque juribus (rossz állapotú)

Tartalom

COI8PEC1TS OPERI§.
I. De Primatu Rom a ni Pon tifiéis.
Pag.
§. 1. Introductio , et status qiuestionis. ----- i
A. Matt kai Cap. XVI. v. 18. 19 2
§. 2. Proponuntur et in examen vocantur diversa; senten-
ti;e de sensu huius loci , inprimis de authentia. - 2 §. 3. An statui possit a) Petrum non suo unius nomine, sed pro reliquis etiam respondisse , et sic verba quoque Christi ad omnes pertineve, b) verba: tTTt reeur/i ti) TJrfít, ad Christum , non ad Petrum re-ferri? - -- -- -- -- -- -- -- 5 §. 4. Examen séntentiae, quae statuit : loco isto Petrum tantum qua primum Evangelii príeconem sisti, et merma temporis primatum Petro adjudican. - - - 7 §. 5. Vindicatur sensus Catholicus loci huius de veri 110-
niinis Primatu Petro Apostolo collato. ----- 9 §. 6. An ex eo , quod verba: super Tumo petram adifi-cabo Ecclesiam meara, SS. Patres diversimode inter-pretentur, sequatur: unanimem eoruni consensura quoad verum loci istius sensum desiderari?- - - 12
B. Joan. XXI. 15—17 15
§. 7. An authentia loci huius fundatis rationibus impu-gnetur ? -------------- - 15
§. 8. Proponitur sfensus Catholicus loci istius de Primatu Petri - -- -- -- -- -- -- - 17 §. 9. De sententiis, quse statuunt a) pascendi provinciám tantum ad Judaicum populum restringí — b) Verba : pasee oves, pasee agnos non ad solum Petrum, sed ad omnes Aposto] os dirigi -------- - 19
Pa g.
§. 10. Finis institnti Primátus: Vnilatis in Ecclesia eon-
servatio - - • 21
§. 11. Primátus Petri non meri honoris, sed inrisdictionis 23 §. 12. Aequulitas praetensa potestatis omnium Apostolomul Primatum Petri non evertit ------ 26
§. 13. Primátus ex institntione sua non fuit prserogatíva solum Petri personalis , sed ad eius Successores transire debuit - -- -- -- -- -- - 30 §. 14. Petrus Ecclesia Romatio Ejmcojxilum temiit, Romanic subin" mortem oppetiit. ------- 32
§. 15. Iter Romanum Petri innumeris Veterum testimoniis
probatum. - -- -- -- - - -- -- - 35 §. 16. Episcopatum a Petro Romse gestum frustra impú-
gnant recentiores ---- - 37
§. 17. Nec Paulus nec Jacobus Apostoli Primatum Ecclesio pari, ac Petrus , iure tenuisse , statui possunt 41 §. 18. Petra in Prinmtu iuris divini succedunl Romance
Ecclesio Pontifices - -- -- -- -- -- 45 f. 19. Generales reflexiones in causas , quibus adversarii origmem Primátus Romanorum Pontificum attribuunt 52
§. 20. Argumenta pro Primatu Roinani Pontificis ex SS. Patribus. Observationes generales ------ 60
§. 21. Testimonium ex Epistola I. Clementis Romani ad Corinthios .------------ - 62
§. 22. Yindicatur auctorifas huius testimonii contra obie-
ctiones - -- -- -- -- -- -- _. 64 §. 23. Argumentum ex Irentzo : proponitur locus lib. III.
C"P- 3 65
§. 24. Authetitia loci a Joanne Sal. Semler frustra impu-
gnatur •»---- 6S
§. 25. Sententia Joannis Laur. Mosheim de sensu testimonii Ireníei - -- -- -- -- -- -- ^q §. 26. Explicatio (per Joannem Em. Craie , et Jo. Math.
Schröckh proposita - -- -- -- -- -- 72 8. 27. 28. Varia; expositiones verborum Irensei : tircesse esse omuesjideles cum Ecclesia Romana canvetiire - 73
— Ill —
§. 29. Proponitur cnusa, ob quam adversarii Primat us v erlm hwc Irenaei de physico ndelium confluxu Romain instituendo interprelati sunt. - -- -- -- 75 §. 30. Interpretado haec signanter a Joanne Em. Grabe , porro a Marco Ant. de Hominis , Edmundo Richerio? Pi/ielio , Jos. Pehem, Roberto Cur alt, et pluribus Protestuntium assnmta --------- - 76
§. 31. Demonstratur: quam incongrua, et violenta sit
haec expositio - - - - ^0
§. 32. Notantur alia; explicationes super verbis Ireniei eo
tendentes, ut vim argumenti pro Primatu inlirment 83 §. 33. Explicatio Jounnis Ad. Möhler , et Dris A. Gengler 87 §. 34. 35. Vindicatur sensus genuinus loci Irenaei, cui ar-
gumentum pro Primatu Ecclesia; Romanee inest - 88
§. 36. Argtimentum ex Cypriano : signanter e lib. de Uni-tate Ecclesicc. ------------ - 94
§. 37. Qurestio praeliminaris de authentia loci , quae frustra impugnatur - -- -- -- -- -- - 96 §. 38. Probatur : sententiam Cypriani de Primatu Se-
dis Roinanae a) ex contextu loci huius, b) e locis pa-rallelis clarissime patere - -- -- -- -- 99 §. 39. Sensui genuino de Primatu nihil obsunt verba Cypriani: hoc erant el ceteri Apostoli, quod fnit Pe-trus , pari consortio prcedili et honoris et potestatis 103 §. 40. Uberius adhuc e S. Cypriano ostenditur: Primatum e sententia ipsitis cum obitu Petri nequaquam exspi-rasse, sed ad Successores derivari debuisse , et rea-pse Romanae Ecclesiae Pontificibus competere - - 106 §. 41. Expenduntur verba Cypriani in C. Carthagiuensi
praetensive adversus Primatum Romanae Sedis prolata 109 §. 42. Sensus verborum Cypriani: Unus est Episcopal us,
cuius a singulis in solidum pars tenetur - - - - 110 §. 43. Ex agendi ratione Cypriani in controversia de re-baptisandis h aire tic is observata , nihil in obversum agniti per eundein Primatus Romani inferri potest 114 44. Argumentum ex Optato Mill evil an 0 - - - 116
Paff.
§. 45. Argumentum cxHieronymn 120
§. 46. Argumentum ex Auguslino 124
§. 47. Expenduntur nonnulla verba príetensive ambigua August in i - -- -- -- -- -- -- -125
§. 48. Ex Conciliis Oecuiuenicis : picano I. Constanlino-p o Iii ano I. et Chale edonensi contra Priinatum Romani Pontiíieis argumentum forinari non potest - - - 130 §? 49. In specie de Can. 3. C. Constantinop. I. et Can.
28. C. Chulcedon- - - ----134
§. 50. Primátus Komani Pontificis etiam in Ecclesiu Orientali agnitus - -- -- -- -- -- -138 §. 51. Definitio sole/mis de Primatu Romani Pontificis
in CC. Luteranensi IV. et Florentino - - - - 140 §. 52. Communionis omnium fidelium cum Romano Pontífice nécessitas - - -- -- -- - -- 141 §. 53. Fides et Ecclesia Catholica optimo iure Romana
vocatur - -- -- -- -- -- -- - -144 §. 54. Doctrina rationis de Primatu ------ 146
II. De i uribus Primátus Romani Pontificis.
A. In g e n e r e. a) História Li ter aria. §. 55. Primis Ecclesise Seculis , et deineeps usque fere Seculum XII. iura Primátus ex professo non impu-gnabantur - -- -- -- -- -- -- - 151 §. 56. Seculo XII. et deineeps , inprimis postquam sic dicta Reformatio erupit, Primátus iura multos naefa sunt adversarios - -- -- -- -- ---157 §. 57. Doctores Catholici ad refutanda Prot est antiurn pla-cita varias vias iniverunt : e quibus nonnulli Seculo XVII. peculiarem Sacri Imperii, Primatusque formám proposuere - - - 159
§. 58. System a Marci Antonii de Hominis - - - - 161
59. Systenia Edmundi Rieherii 165
§. 60. Seculo XVIII. systema Jnstini Febronii magnam
Pag.
fámám consequitur : a quo etiam iurium Primátus in essentiulia, et accident alia divisio inventa- - - 1G9 §. 61. Febronii vestigia secuti septuagesimis Seculi
XVIII. annis: Pi/iel, et Oberhauser ----- 178 §. 62. Ex Epocha Josephi II. Csesaris Primátus iiiribus cumprimis infesta commemorari potest systema Josephi Eijbel , -182
§. 63. Turn Punctalores Congressus Emsani a. 1786. 185 §. 64. Et Patres Sij nodi Nat ionalis Re trnrio a. 1787. alii-que singulares Viri, [qui iuxta principia Febronif novam in Ecclesia formain regiminis introducere co-
nabantur - -- -- -- -- -- -- -187 §. 65. Seculo XIX. Primátus adversariorum studia eo tendunt , ut nexus cuín Romana Sede si non plene abrumpatur, saltim admodum constringatur - - 190
b) Divisio i u r i u m primátus in essentialia, et accident alia, c r iti c a e qu e in hatte d iv is i-
o nem a n im adv e rsion e s. §. 66. Qusestio de singularibus Primátus iiirilms dijficilis. Divisionis eorumdem iurium in essentialia et acci-dentalia iuxta mentem Febronii uberior explicatio 195 §. 67. Examen momentorum , qute ad statuendain divisio-nem iurium Primátus in essentialia et accidentalia propónuntur. Examen momenti I. quod ex differentia inter iura primis Ecclesia seculis exercita, et inter iura serins primum in us urn deducta petitur - 200 §. 68. Examen momenti II. quod e tempornm ignorantia, Summornm Pontificum domiuatu, et cumprimis e mer-
cibus pseudo^Isidori depromitur ------- 202
§. 69. Examen momenti III. ex eo petiti , quod iura sic dicta accidentalia olim Metropolitans, et Sy.nodi Provinciales exercuerint - -- -- -- -- - 206 §. 70. Examen momenti IV. quod ex auctoritate S. Ber-tiardi desumitur - -- -- -- -- -- - 210
71. Crisis ipsius divisionis iurium Primátus in essen
Pag.
tíalia et accideníalia spectato systemate ac modo, quo illa proponitur - - - - - - - - - - - - 211 §, 72. Argumenta ulteriora contra divisionem hanc scho-Jasticam ex eo petita , quod dtvisio h(ec omni careat fundamento , conceptum genninum Primatu» subvertat, et ipsi scieutiee nullum pariat utililulem- - - - 218 §. 73. Divisionem iurium Primatus in essentialia et acci-dentalia complures e recenlissimis Canonistis summe jncongruam esse , omnique fundamento destitui anim-adverterunt: ipsique taliter argumenta u nobis contra eandem divisionem adlata confirmant. - - - 222 §. 74. Expenduntur criteria , a nonnullis ad determinan-da iura Primatus proposita, a divisione Febronii in iura essentialia et accidentalia divergentia - - - 226 §. 75. Nostra de iuribus Primatus sententia - - - 232
B. De iuribus Primatus Roman i Pontificia in specie.
§. 76. Summa dicendorum - - - 239
1. üe iure relationes ex universaEcclesia exigeti-di: ubi etiam de libera cum Romana Sede com-municalione - ------- a4o
§. 77. Jus hoc, et praesertim libera cum Sede Boma/ta
communicutio aevo moderno vehementer impugnatur 240 §. 78. Argumenta pro iure isto Primatui ex ipso huius conceptu competente - -- -- -- -- - 241
2. De iure, decreta in rebus ad fidem spectanti-bus edendi - -- -- -- -- -- 245
§. 79. Jus decreta in rebus fidei edendi, praesertim dum tota Ecclesia in Concilium convocari non potest , Primatui abiudicari nequit - -- -- -- -- 245 §. 80. üe sie dicta infallibilitate Romani Pontificis 246 §. 81. De mérito quaestionis , ab Ecclesia haud definita:, Doctores Catholici inter se non conveniunt - - 248
- TU -
Pag.
3. De ture , decreta disciplinaria edetttli, ubi etiam
de ture litúrgico , et canonisatione Sanctorum 2 51 §. 82. Potestas leges pro tota Ecclesia ferendi Primatui vindicatur. ------------- - 251
J. 83. An necessaria formalis decretorum Pontiíiciorum
promulgalio f - -- -- -- -- -- -- 254 §. 84. De iure administranda? liturgia ----- 256
§. 85. De canonisatione Sanctorum ------ 259
4. De juribus e relatione Primatis ad Gener alia Con- * cilia profluentibus - - - - - - - - 262 §. 86. Conspectus dicendorum - -- -- -- - 262
a) Jus Concilia Generali a c on v oc an d i. J. 87. SententiiB Febronianorum de iure hoc Imperio Ci-vili vindicando - -- -- -- -- -- - 263 88. Jus convocandi Generalia Concilia ex ipsaEccle-s'ze notione , aliisque argumentis non alteri, quam Ec-clesiastica; Potestati, et inprimis Primati totius Ec-clesise vindicari potest - ------- - 266
§. 89. Juri Primatiall convocandi Generalia Concilia nil obest convocatio primorum Conciliorum pratensive per Principes Civiles facta - -- -- -- -- - 269 $. 90. Ipsa primorum Generalium Conciliorum historia pro-bat , prsecipuas in eorundem convocatione partes habu-isse Ecclesiam , ejusque Primatem .----- 271
b) Jus y r (Bs id i i i n Ge n er a lib us Co nciliis 276 §. 91. Jus prjBsidii in Gencralibus Conciliis ex historia praesertiin primseva; Ecclesiae Imperio Civili vindicant Priifiatus adversarii - -- -- -- -- - 276 §. 92. Expenduntur argumentacontra ius Primatiale pra;si« dii ex notione majeslatis civilis Principnm , et historia primor um Generalium Conciliorum depromta 277 §. 93. De vi et eft'ectu pr.-esidii R. P. in Generalibus Conciliis --- - 283
c) Jus co nfi r in an di Generalia Concilia- 286
Pag.
§. 94. Confirmado Generalium Conciliorum Principibus
Civilibus non competit 286
§. 95. Confirmado Romani Poiitificis ad decretorum Con-ciliarium valorem optimo iure requiritur - - - 289
§. 96. De quaestione : an Romanus Pontifex Conciliis Ge-
neralibns superior sit, vel vice versa ? - - - - 296 §. 97. Historia literaria huius quaestionis - - - 298
§. 98. Nostra de hac quaestione sententia - - - - 305 •
5. De iure, ineundi Concordata, cum Principibus 3i2 §. 99. Concordata inter Romanam Sedem et Principes ini-ta iniquam multorum novissiino tempore censurain experta sunt --------------312
§. 100. Brevis historia Concordatorum cum antiquiorum,
tum recentiorum. Concor datum seu Pactum Calixlinnm 319 §. 101. Concordata Germanica an. 1418. et 1445—1448. i-tem Concordatum in Gallia an. 1516. - - - - '- 322 102. Concordata recentiora , sive huius Sec. I. in Gallia 326 §. 103. II. in Germania , Sicilia, Belgio, Helvetia 327 §. 104. Ex historia Concordatorum apparet: nullam sup-petere causam , eadem acrius perstringendi. Necessi-tatem illorum Principes quoque Protestantin agnove-runt. Examinaniur argumenta , quae contra Concordata seu Conventiones cum Statibus Protestanticis ini-tas proferuntur - -- -- -- -- -- - 332 §. 105. Examen argumentoruin contra Concordata univer-sirn proferri solitorum. Ostenditur, Concordata gravis-simi esse tum pro Ecclesia, tum pro Civitate momenti 337
6. De ture, Légat os mittendi - - - - - - 34i §.106. Jus mittendi Legatos , per recentiores frustra im-pugnatum, cum notione et natura Primátus intime cohoret- -------------- 341
107. História Legatoruni Romani Pontificis antiquior. I. Lcgati, per RR. PP. pro expediendis negotiis tum ad Aulas Principum , tum ad Ecclesias niissi - - - 343
Pag.
§ 108. II. Legati in Provinciis longiores moras tralientes, item Apocrisiarii et Respotisales ------ 344
§. 109. III. Vicarii Se dis Apostolice a) in Provincia T/tes-
salanicensi.- - -- -- -- -- -- -- 348 §. 110. b) in Ponto , c) in Africa , d). in Hispania - 351 §. 111. e) in G allia, /) in Brünn nia ------ 353
§. 112. g) in Germania, h) in Regnis Septemlrionali-bi/s, i) universim in Griente ------- 356
§. 113. Resultatum historise Legationum Sedis Romame an-tiquiorum longe diversuin ab eo, quod adversarii Pri- * niatus effingunt - -- -- -- -- -- - 358 §. 114. Inde a Sec. IX. Legati frequentiores , et abnsus illoruin severe a nonnullis castigati ; a neinine tarnen ins Primatus Legatos mittendi controversuin - - 360 §. 115. De Niintiatnris. Illarum erectio multos peperit Romance Sedi adversarios : sed ius illas erigendi e generali Legationum iure profluens frustra impugnatur 362
7. De iure ^ adpelkitiones recipie/nh' - - - - 5(Sfi §. 116. Historia literaria hujus qurestionis , et divers;« de iure appellationum sententio. - ----- 366
§. 117. Jus appellationum recipiendarum e iure Primatus nexu necessario consequitur ------ 370
§. 118. Adversarii iuris appellationum inprimis ex historia primorum Ecclesio seculorum , et illa circumstan-tia , quasi primum exemplum Synodus Sardicensis prre-beret, argumentantur - -- -- -- -- - 372 §. 119. Cánones C. Sardicensis de appellationibus. - 374 §. 120. Recensentur varise de his Canonibus sententire , signanter autetn illa, quasi iisdein de iure tantum revidendi Roman.e Sedi attributo sermo esset - 376 §. 121. Claros tenores Canonuin Sardicensium frustra co-nantur adversarii obscuros reddere : eosdein de stricto iure appellationum sonare tum Ante - Sardicena, tum ipsius Synodi Sardicensis historia demonstrat. Exemplum e causa S. Athanusii ------ 379
§• 122. Ulteriora adversariorum argumenta contra ius ap-
Pag.
pellationum ex eo, quod Synodus Sardicensis non fuerit Oecumenica, item ex Ecclesia Orientali , et Africana appellationibus neutiquam favente , de-promta - -- -- -- -- -- -- -- 384 §. 123. Examen argument! I. et II. ex Synodo Sardicen-si, quasi ea Generalis non fuerit, item ex Ecclesia Orientali petiti , ubi etiam de appellatione S. Joun-
nis Chrysostomi adPapam . 386
§. 124. Examen argument! III. ex Ecclesia Africana de-• ducti 390
8. De ture, confirmandi Episcopos - - - - - 394 §. 125. Jus Primatus , confirmandi Episcopos tum aliis ex rationibus, tum ideo impugnatur a recentioribus, quod ius hoc e natura Civilis Majestatis Principum his po-tius vindicari debere, a Romanis Pontificibus vero usurpatum duntaxat fuisse , statuant ----- 394 a) 'De sententia Cano n istarum , ius nami-nandi Episcopos ad sic dicta inra maie-statica Principum referentium - - - 398 §. 126. Pars disquisitionis huius histórica : seu de influxu Principum ad electiones Episcoporum historice , «) in-de ab antiquissiinis teinporibus usque Bonifaciuin Ger-manorum Apostolum. - -- -- -- -- - 398 §. 127. /3)De influxu Principum ad electiones Episcoporum setate Bonifacii, et deinceps usque recentiorum Con-cordatorum témpora : ubi etiam speciatim de influxu Principum ad electiones Romani Pontificis - - - 401 §. 128. Resuitatum disquisitionis historie;», et transitio ad partent eiusdein iuridicam. Enuinerantur procipua argumenta pro defendendo ita dicto iure maiestutico Principum noniinandi Episcopos - -- -- -- - 404 §. 129. Examen argumentorum , quse pro iure maiestatico Principis nominandi Episcopos ex historia adferuntur : ubi siinul ostenditur , ius hoc Ecclesiie proprium, non-nisi ex huius conc essione Principibus ob egregia in Ecclesiam mérita obtigisse - -- -- -- - 408
Pag.
§. 130. Examen argumentorum e concept» majestatis Civilis Principum pro memorato iure adductorum - 411 §. 131. Principiorum contra sententiam de iure maiestati-co Principis nominandi Episcopos propositorum Veritas ex oquiorum Protestantium quoque placitis pro-batnr. - -- -- -- -- -- -- -- 414 §.132. De influxu Principum a Sacris Catholicis alieno-rnra ad electiones Episcoporuin ------ 415
b) De iure Rom aniPontific is co nfi r maudi E-pi'icopos ---------- - - - 419
§. 133. Disciplina primitiv® Eeelesio usque tempora Gre-
gorii VII 419
§. 134. Inde.a Gregorio VII. usque recentiora Concordata 421 §. 135. Jus Romani Pontifieis confirmandi Episcopos quan-doque absolute necessarium reddi potest , et ex con-ceptu Primatus nullo negotio deducitur - - - - 424
9. De iure exigendi ab Episcopis iuramentum obedient iae ac fidelitatis - - - - - - - - 428 §. 136. Proponuntur argumenta, e quibus formulam iura-menti superiore cumprimis Seculo Primatus adversa-rii impetierunt. - -- -- -- -- -- - 428 § 137. Nec seculum , quo vivimus , iuramento Episcopo-rum , quod Romano Pontifici nuncupant, favet, nam et hodie permulti contra iusiuranduin istud scribunt 430
a) Brevishistoria de iuramento obedien-ti(R ac fidelitatis , quod Episcopi occasion e consecration is suae Romano Po n t i-fici nuncupant - -- -- -- -- -- 433 §. 138. Disciplina primovo Ecclesi;e usque finem Sec. VII. Hoc temporis intervallo et rara iuratarum fi-dei professionum exempla, et formulae iurandi sirn-plicissimre - -- -- -- -- -- -- - 433 §. 139. Ad finem Sec. VII. in Hispania prima initia iura-tae professions de obedientia ------- 436
§. 140. Proprie Bonifacius Germanorum Apostolus ,primus
Pag.
erat, qui iuramentum fidei ac obedientice Romano Pontifici nuncupavit. Formula huius iuramenti - 437 §. 141. Jlecensentur momenta, e quibuscomplures, proe-sertim Protestantiuin Historic! ßonifacium tum in ge-nere, tum ob nuncupatum Romano Pontifici juramen-tum in specie condemnant - -- -- -- - 439 §. 142. Examen momentorum contra Bonifacii factum ad-
ductorum - -- -- -- -- - - -- - 441 §. 143. História iuramenti inde a Bonifacio usque Sccu-
* lumXI 445
§. 144. Seculo XI. Gregorius VII. Papa a Patriarcha A-quilejensi singulare lidelitatis ac obedientite iuramentum excepit , in cuius formuláin nimis invecti sunt ad versarii - - -- -- -- -- -- -- 447 §. 145. Sub proximis Gregorii VII. Successoribus , et cum-priinis sub Paschuli II, contra iuramentum fidelita-tis ac obedientije iuxta formuláin Gregorii ab Epi-scopis exáctum stepius contradictiones interpositas 450 §.146. Inde a Seculo XIII. consuetudo, iuramentum obe-dientise nuncupandi, iam passim invaluit, et dein-ceps ab omnibus Episcopis occasione consecrationis iuramentum exigi coepit. Juramenti huius formula, lio-die quoque usitata, refertur 454
I) Examen a r g u m e n l a r u m, contrajura m e u-tnmfide lit at is, ac o b e di e nt i ce Ro man 0 Pon-t ific i a h Ep i s c op is n u u c up un du m p r 0 te r r i solitornm - 457
§. 147. Resultatum historia; de iuramento hoc exhibitre 457 §. 148. Ex iuramento Episcoporum contra iura Civitatis nihil evolvi cum fundamento potest : frustra etiamex illo vasallitica subjectio Episcoporum infertur. - 45S §. 149. Expressio iuramenti: de persequendis hcereticis et schismaticis , maxime quidem displicet recentiori-bus iuramenti huius impugnatoribus, ----- 459 §. 150. Sed argumenta illorum nihil contra iuramentum eviuount ________
— XIII —
Pag.
§. 151. Quamvis autem expressio de persequendis hfereti-cis nullo justo fundamento impugnan possit: Sedes tamen Apostólica semel atcjue itenim pronam se ex-hibuit ad eandem e formula iuramenti exmittendam 464 §. 152. Expressio iuramenti : de visilandis Apostolomm liminibus pariter objectum constituit cavillationum, sed argumenta , qu;e contra illain proferuntur, levia
sunt - 466
§. 153. De sensu rerborum iuramenti : salvo ordine meo 468 • §. 154. An necessaria in genere mutatio formulée iuramenti? ---------------- - 470
c) App endix de iur amento civili, quod E-piscopi su tamis Ter rae Vrincipibus prae-stant - -- -- -- - - -- -- -- -- 474 §. 155. Nexus cum antecedentibus, et summa dicen-
dorum - -- -- -- -- -- -- -- -- 474 §. 156. De juramento civili Episcoporum hislorice. - 472 §. 157. Nostra de iuramento Episcoporum civili sentenlia 475
10. De vire Pallii - - - - - - - - -477
§. 158. Status qurestionis - - - 477
§. 159. De origine Pallii diversa; sentenlia; - - - 479 §. 160.— 162. Idem argumentum continuatur - - - 481 §. 163. Reflexiones in sententiain ; qu.e Pallium e dono
Imperatorum originem sumsisse statuit - - - - 487 §.164. Nostra sententia origo quidem Pallii certo deter-minari non potest, e inonumentis attamen Yeterum sequitur , antiquiorem in Oriente, quam Occidente Pallii usum fuisse. Diversitas ínter Pallium Orientale et Occidentale uberius describitur ----- 491 §. 165. Nullum ex vetustis temporibus suppetit argumentum, contra ius Pallii a Romanis Pontificibus distributi tamquam contra novum quodpiam augenda; dominati-onis , et subiugandae Metropolitico potestatis inven-tum excipicndi: ipsa significatio Pallii primis inox Seculis cum eodem connexa adversariorum cavilJatio-nem repellit - -- -- -- -- -- -- - 494
— XlV —
Pag.
§. 166. Pallio nonnumquam significatio quoque eoiifirma-tionis tribuebaíur : ubi etiam de sententia, quai di-stinctum Pallium Gallicunum statuit - - - - - - 497 §. 167. Disquiritur : an ex setate Bonifacii Germanorum Apostoli et deincepa suppetat adversariis contra ius Pallii excipiendi causa 498
§-168. Inde a Sec. IX. et X. omnes Metropolitan! Pallio exornaricoeperunt: significatio Pallii eadem , qure pri-mis temporibus - -- -- -- -- -- -- 501 §.169. An proter Archiepiscopos, et paucissimos Episco-pos, quibus Hoinani Pontífices Pallium mittebant, etiam simplices Presbyteri et signanter Abbales Pallium ac-
ceperintl - -- -- -- -- - - 503
§. 170. De sensu phraseos : in Pallio esse plenitudinem officii Pontificalis 504
1 ]. De ture, conferendi in casibus extraordmariis
beneficia, quae Ejriscopatu inferiora sunt - - 5o6 §. 171. Status qusestionis ---------- - 506
§. 172. Historia exercitii inris RK. PP. in conferendis be-
neficiis minoribus, primis Ecclesise seculis. - - - 508 §. 173. Per resignutiones beneficiorum , amplioris potesta-tis circa collationem eorumdem Romanis Pontificibus quasi qua;piam necessitas imposita ------ 509
§. 174. Sub Hadriano IV. et Successoribus , inprimis per sic dicta Mandata Apostólica magnum potestas conferendi beneficia minora accepit incrementum - - - 510 §. 175. Seculis XII. et sequentibus quemadmodum extraordinaria beneficiorum provisio crevit, ita nonnum-quam reipsa abusus quoque commissi. ----- 512
§. 176. Abusibus tollendis varia adhibita remedia - 514 §. 177. Generales reflexiones in exercitium iuris conferendi beneficia Episcopatu inferiora 515
12. De ture, Annotas, Taxasque desumendi §. 178. Status quaestionis
- 5iy
- 517
— \v —
. Pas-
§. 179. De origine Annatarum aliarumque laxarum varia
sententiae - -- -- -- -- -- -- - - 51g
§. 180. Continuatio 520
§. 181. Communiter ad tempora Joannis XXII. Papse origo Annatarum proprie sic dictarum refertur , in quarum desuintione nonnumquani abusus commissos esse, ne-
gari no potest -- - 522
§. 182. Licet abusus in exigendis Annatis taxisque semper pro merito perstricti sint, iustitia tarnen et oqui-tas easdem desumendi numquam impugnata fuit, nec impugnari potuit - -- -- -- -- -- -- 524
13. De iure dîspensandi - - - - - - - - 5a6 §. 183. Status quiEStionis - -- -- -- -- - 526 §. 184. Momenta, e quibus omnis dispensatio inEcclesia
ponderanda, et diiudicanda est- ------- 528
§. 185. Historica recensio disciplinse dispensationum pri-mis Ecclesia; seculis. Romani Pontifices numquam non interpellati, et iam antiquissimis temporibus auctori-tate Primatiali dispensantes - -- -- -- -- 530 §. 186. Disciplina dispensationum Seculis IX. et sequen-tibus. Diei non potest, RR. Pontifices ius dîspensandi a Synodis et Metropolitanis usurpavisse - - - 533 §. 187. Abusus tarnen in exercitio iuris dispensandi non-
numquain commissos fuisse , negari non potest - - 536 §. 188. Disquiritur : an in sic dictis reservutionibus casu-uin Apostolicis iusta sit adversariorum contra pote-statem Primatialem exceptio \ Primum status qua;stio-nis uberius proponitur - -- -- -- -- -- 537 §. 189. Summa; linea; reservationis casuum - - - - 540 §. 190. Reflexiones nostro quoad ius casus reservandi 542
14. De iure , Episcopos ab una sede ad aliam trans-ferendi - -- -- -- -- -- - 544
§. 191. Status quostionis - 544
§.192. In prima Ecclesia severe prohibit a translationes 546 193. Ulterior progressus discipline circa translationes.
- XVI -
Pag.
Romanorum Pontificum Semper agnita suprema aucto-ritas ----- 549
15. De iure i deponendi Episcopos - - - - -552 §. 194. Jus deponendi Episcopos , olim in Synodis exerci-
tuin, tardius e gravissimis rationibus Primatui Rom. Pont, servatum est - -- -- -- -- -- - 552
16. De iure, Coadiutores Episcopis nominandi - 552 §. 195. Status et momentum qusestionis ----- 555 §. 196. De designatione Successorum viventibus Episcopis
primitus facta - -- -- -- -- -- -- - 557 §. 197. In constituendis Coadiutoiibus prsecipuse partes erant penes Romanos Pontífices ------- 558
17. De iure, erigendi Episcopatus - - - - 562 §. 198. Status quiestionis et momentum ----- 562 §. 199. Jus erigendi Episcopales Sedes, quod ipsa rei natura Ecclesiasticee Potestati vindicat , reipsa per lianc Potestatem proprie exercitum fuisse historia testatnr 505
§. 200. RomaniPontifices potestatem erigendi Episcopales Cathedras tainquam Ecclesise propriam insigniter <le-fendebanti: eaque a longiori iam tempore soliutuntur 568

Témakörök