Gradus ad Parnassum sive synonymorum epithetorum I-II. (gótbetűs)

Előszó

PRAE PATIO
A D
L E C T O R E M.
A^eteres, prout Tibi ignotum esse nequit, Poësim divinám appellavere. Nec immerito; habet enim rion nihil cum di vini tate commune. Divinitati proprium maxime est producere, ac producta in novas, multifari-r as, admirabilesque formas transfundere ; hoc ipsum vir-tute, non aliunde, quam a divinitate mutuata facit Poësis , dum alis vividioris imaginationis in altum sublata, e sublimi iis, quae non sunt, existentiam, iis/ autem, quae x sunt, quantumlibet inanimatis, pro vr tione capacitatis animam inspirât. Felicioris ingenii s^é-cursu adjuta, taliterque rerum similitudines non s?cus, ac difformitâtes probe explorare assueta, rebus/in se amabilibus venustiorem quampiam speciem, h^rrendis autem, atro, ut addecet, colore, ea, quae A deter-rendum apta sunt, appingit, cuneta novi/ quidem, attamen eorundem naturae apprime respon^entibus for-mis vestiendo. Hinc : quid mirum , qj?od in corda mortalium impérium pro lubitu exercent, dum eosdem ad venerationis, grati animi, obsequn, compassionis, indignationis, ceterosque aíľectus, vi/non modo omnis violentiae experte, verum etiam saavitatis piena, ra-pere consuevit ita, ut vix adv^rtere liceat: quando hic, alterve affectus aut vacuo/animo irrepserit, aut priorem de possessione deturb/verit ? — Erat igitur, cur fabulosa vetustas Orpheuzh extolleret, commenta: eum lyra a Pâtre Apolline obtenta tantum valuisse, ut silvas, et saxa moveret, cursuin fluviorum retarda- Vissza